Ένα πρωινό (η) Παναγιά μου

Γράφει ο Μαρίνος Νομικός

Τα πρώτα χρόνια της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης η πρωινή ζώνη, αν και όχι τόσο συμφέρουσα οικονομικά (ελάχιστοι τηλεθεατές, μικρά σχετικά έσοδα) θεωρούνταν ζήτημα πρεστίζ για τα κανάλια. Εκεί έλαβαν χώρα μερικές από τις μεγαλύτερες μεταγραφές, ακριβότερες προσλήψεις και ηχηρότερες παραιτήσεις στην ιστορία του κουτιού, υπήρξε η κοιτίδα των τηλεστάρ (Κορομηλά, Μενεγάκη, Μελέτη, Αρναούτογλου,, Μουτσινάς κλπ), πεδίο δοκιμής για επώνυμους από άλλους τομείς που είτε πέτυχαν (Σεφερλής, Φώτης & Μαρία) είτε αποτέλεσε το Βατερλώ τους (Πέτρος Κωστόπουλος, Αλεξάνδρα Πασχαλίδου) και γενικά όποια/ος αναλάμβανε πρωινάδικο απασχολούσε περιοδικά, σάιτ και όλες τις απογευματινές εκπομπές τόσο με την απόδοσή τους όσο και με την προσωπική τους ζωή.

Τα χρόνια της κρίσης η ζώνη έπεσε σε δυσμένεια όταν τα κανάλια συνειδητοποίησαν ότι δεν άξιζε τελικά ούτε για λόγους πρεστίζ να ξοδεύεις ένα κάρο λεφτά για μια χούφτα νοικοκυρές χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα - άντε το πολύ πολύ να τις πουλούσες καμιά κρέμα προσώπου από σαλιγκάρια. Στην απαξίωση της ζώνης συνέβαλε και η μετακίνηση της απόλυτης τότε σταρ της, της Μενεγάκη στην απογευματινή (αν και δεν ήταν ολότελα δική της απόφαση). Τα τελευταία δύο χρόνια που άρχισε η ανάκαμψη και η ελληνική τηλεόραση άρχισε να παίρνει πάλι τα πάνω της, η πρωινή ζώνη ξεκίνησε δειλά-δειλά την προσπάθεια να ανακτήσει λίγη από τη χαμένη αίγλη της ή τουλάχιστον να ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Στην Κύπρο η πρωινή ζώνη δεν γνώρισε ποτέ τέτοιες δόξες. Το κοντινότερο που έφτασε ποτέ σε “ηχηρή” μεταγραφή ήταν του δίδυμου Μέλανη Στέλιου - Χρύσανθος Τσουρούλλης από το ΡΙΚ στο Σίγμα κι αυτή μη νομίζετε το μόνο που έμεινε στην ιστορία ήταν τα πονάνε-τα-μάτια-μου πουλόβερ του Χρύσανθου. Με εξαίρεση την on air απόλυση της διαβόητης Έλενας Σκορδέλη από το πρωινό του ΑΝΤ1 από τον ίδιο τον Λουκή (η εκπομπή έκοψε απότομα για διαφημίσεις και δεν επέστρεψε ποτέ - ούτε η παρουσιάστρια) η κυπριακή πρωινή ζώνη διένυσε τον κύκλο της όπως αρμόζει στο είδος της: ανούσια, αδιάφορα και boring as fuck. Σήμερα το μόνο κυπριακό old school πρωινάδικο που απέμεινε είναι αυτό του ΡΙΚ με την Ελπίδα Ιακωβίδου και το μόνο, πλην των ενημερωτικών εκπομπών, που χτυπάει διψήφια νούμερα στο γενικό (το νεανικό κοινό του ΡΙΚ υπάρχει όσο και οι μονόκεροι). Και παραμένει όπως όταν πρωτοσυστήθηκε το είδος πριν 30 χρόνια: λίγη μόδα, λίγη μαγειρική, λίγο κουτσομπολιό, καμιά καλεσμένη αισθητικός, μακιγιέζ, αστρολόγος ή γυμνάστρια και κανένας third-rate (συνήθως ομόσταυλος) καλεσμένος να μιλήσει σε μια εκπομπή που βλέπουν ελάχιστη για μια εκπομπή που δεν βλέπει κανένας.

Στην Ελλάδα το είδος εξελίχθηκε αν και η “εξέλιξη” σε ότι αφορά την ελλαδική τηλεόραση δεν είναι πάντα για καλό. Πλέον τα ελληνικά πρωινάδικα έχουν γίνει επιθετικά, διεισδυτικά, αδιάκριτα και καταγγελτικά. Με στορφή στην επικαιρότητα, όταν αυτή είναι διανθισμένη με εγκλήματα, σκάνδαλα και επώνυμες κόντρες, πιάνουν ένα θέμα και το αναλύουν μέχρι θανάτου, το ξεχειλώνουν, το παραμορφώνουν, το ξεφτιλίζουν. Οι διαχωριστικές γραμμές με την κλασική ενημέρωση έχουν θολώσει, τώρα βλέπεις πρωινάδικα να βγάζουν ειδήσεις (μόνο αυτές που τα αφορούν), να στέλνουν απεσταλμένους, να βγάζουν τηλέφωνα και ζωντανές συνδέσεις. Adapt or die και η ζώνη ήδη κοστίζει πολλά στα κανάλια και δεν το έχουν σε τίποτα να την υποβαθμίσουν ξανά.

Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να κάνει και το πρωινάδικο του ΡΙΚ. Βέβαια σφηνωμένο ανάμεσα σε δύο εκπομπές βαριάς ενημέρωσης δεν έχει και πολλά περιθώρια ελιγμού. Όμως θα μπορούσε η διοίκηση να το ενισχύσει με περισσότερους συνεργάτες, συνεργεία και τεχνικά μέσα, να εμπλουτίσει τη θεματολογία του, να γίνει πιο δραστήριο και ζωντανό ώστε και να πάψει να θυμίζει μουσειακό κομμάτι των 90s.

Αλλά μιλάμε για το ΡΙΚ. Όπου τα λεφτά δεν είναι ποτέ το πρόβλημα αλλά αυτοί που τα διαχειρίζονται.