Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Το “Κάτω Παρτάλι” συναντά το “Robin Hood: Men in Tights” στο “Μια φορά κι έναν καιρό” του ΑΝΤ1, το sequel/spin off (ίσως το πρώτο της κυπριακής τηλεόρασης) του αλήστου μνήμης “Παραμύθι αλλιώς” που αν θυμάστε είχε κοστίσει στον Alpha Ελλάδας ένα εκατομμύριο και τουλάχιστον δύο υψηλόβαθμα στελέχη πίσω στο 2017. Από τότε ο Λώρης Λοϊζίδης (που είχε απωλέσει τον καλλιτεχνικό έλεγχο της σειράς από την Αθήνα) προσπαθούσε να κάνει την καθαρά δική του εκδοχή (το “Παραμύθι όπως πρέπει” που για κάποια φεγγάρια ήταν ο τίτλος του project) αλλά κανένα κανάλι δεν άγγιζε πάνω είτε γιατί παραήταν είτε ακριβό είτε τοξικό. Μια πενταετία μετά ο Λώρης τα κατάφερε και το αποτέλεσμα μοιάζει σαν να τον άφησαν στην αμμοδόχο με κουβαδάκια και φτυαράκια για όλη τη μέρα.
Είπαν λοιπόν στον Λώρη “παίξε” και αυτός του έδωσε και κατάλαβε. Πλοκή ουσιαστικά δεν υπάρχει, είναι -όπως συμβαίνει συνήθως στο Λωροσύμπαν- προσχηματική για να ξεδιπλωθεί ο μικρόκοσμος του δημιουργού. Όπως μαθαίνουμε από τη μάλλον άντε-να-ξεμπερδεύουμε-με-την-υπόθεση εισαγωγή, ένα φάντασμα(;) εμφανίζεται στον gay χαρακτήρα του Λώρη από το “Παραμύθι” και του ζητάει να πάει σε ένα χωριό να σταματήσει κάποια κατάρα. Στην αποστολή τον συνοδεύουν δύο φίλοι, ο Γιώργος Κυριάκου ως κουφιοκέφαλος γόης και ο Σωκράτης Πατσίκας από τους Singles ως καλόγερος Τακ (από “Ρομπέν των Δασών” εάν θυμάστε) με ιδιαίτερη αδυναμία στα μπινελίκια (και τους μεζέδες αλλά και τα βρισίδια) κι αυτό γιατί Φώτης Γεωργίδης και Μάριος Δημητρίου ανήκουν πια σε άλλο κανάλι. Το παράξενο αυτό χωριό (βασικά ο εγκαταλελειμμένος οικισμός Παρσάτα της Λάρνακας) κατοικείται από τους φευγάτους χαρακτήρες που περιμένεις να συναντήσεις στο φολκ-λωρικό είδος, ο καθένας με τη δικό του χούι και ατζέντα. Υπάρχουν οι καλοί, οι κακοί, οι μυστηριώδεις και εκείνοι στην καρακοσμάρα τους (ίσως το αγαπημένο είδος του δημιουργού).
Κι αν στον “Μελίαρτο” υπήρχε μια αιωρούμενη μελαγχολία και σκοτεινότερες θεματικές, εδώ ο τόνος είναι τελείως ανάλαφρος και το χιούμορ all-out σουρεαλιστικό με διασκεδαστικούς αναχρονισμούς (απόηχοι της “Αίγιας”), οπτικά γκανγκ, λογοπαίγνια, διαλόγους πινγκ πονγκ που δεν προλαβαίνεις τις ατάκες και σπαρταριστές meta (οι χαρακτήρες αντιλαμβάνονται ότι παίζουν σε σειρά) και pop αναφορές (γέλασα πολύ με την αναφορά στα χαρούπια ως “μια πολύ λυπητερή ιστορία”, μια διακριτική μεν αλλά σαφέστατη μπηχτή για το άδοξο τέλος του “Μελίαρτου”).
Η πικρή αλήθεια είναι πως αν έχεις δει μια σειρά του Λώρη τις έχεις δει όλες ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος τους. Όμως πέρα από την προβλεψιμότητα, την έλλειψη εκπλήξεων και την επανάληψη (που είναι ένα θέμα), υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση οικειότητας και ζεστασιάς κάθε φορά που μας συστήνεται ένας μικρόκοσμος δια χειρός Λώρη Λοϊζίδη, κάτι σαν το τηλεοπτικό αντίστοιχο του comfort food. Κι εδώ που τα λέμε κανείς δεν βαρέθηκε ποτέ το κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες, σωστά; Κι αν συνεχιστούν οι ατάκες με τον ρυθμό πολυβόλου των δύο πρώτων επεισοδίων -και δεν κάνει κοιλιά κάπου στη μέση της σεζόν, επίσης χαρακτηριστικό του είδους- τότε μιλάμε για μια από τις καλύτερες σειρές φολκ-λώρη εδώ και καιρό.
