Το καλοκαίρι που σε είδα ήσουν πολύ στεναχωρημένη γιατί είχες «χάσει» το γατάκι σου.
«Μετά την απώλεια της μητέρας μου, που ήταν χρόνια πριν, η πρώτη απώλεια που έζησα ήταν αυτή της γάτας μου. Όλοι όσοι χάνουν τα ζωάκια τους στενοχωριούνται πάρα πολύ. Πάντως νομίζω ότι το μεγέθυνα πολύ στο μυαλό μου για την απώλεια, δυστυχώς, δε μπορώ να τη διαχειριστώ πια».
Τελικά εξοικειώνεται κανείς με αυτό το θέμα;
«Όχι. Γιατί όσο κι αν προσπαθώ να είμαι ρεαλίστρια, την απώλεια δε μπορεί να τη χωρέσει αντικειμενικά ο ανθρώπινος νους. Απλώς τη δεχόμαστε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πίστευα ότι θα το χειριστώ με περισσότερη ψυχραιμία, αλλά ήμουν χειρότερα από ό,τι περίμενα. Και τελικά μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα ότι ο θάνατος είναι ένα θέμα που πρέπει να το δουλέψω. Να πάω σε έναν ειδικό να με βοηθήσει γιατί είδα ότι παθαίνω μεγάλη ζημιά».
Δεν έχεις πάει ποτέ σε ψυχολόγο;
«Όχι δεν έχω πάει. Είχα σκεφτεί μετά το χαμό της μαμάς μου να πάω αλλά δεν το έκανα τελικά, τα έβγαλα πέρα μόνη μου. Έτσι κι άλλως μου αρέσει να κάνει συζητήσεις με τον εαυτό μου και να τον ψαχουλεύω γενικά και νομίζω ότι τα καταφέρνω σε έναν πολύ καλό βαθμό».
