«Μόχθησες για ό,τι κατάφερες, για μένα θα είσαι πάντα η μαχήτρια μου»
Σε μια συγκλονιστική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook προχώρησε κολλητή φίλη της Αναστασίας Αδαμίδου, αποχαιρετώντας τη με μια μακροσκελή ανάρτηση.
Η Ζωή Δημητρίου θέλησε να αποχαιρετήσει την αγαπημένη της φίλη, γράφοντας για εκείνη λόγια, «γροθιά» στο στομάχι.
Χαρακτηριστικά έγραψε: «Λατρεμένε μου άνθρωπε, σπάνιε
Ούτε στις πιο κακόγουστες ταινίες τρόμου, ούτε στον χειρότερο μου εφιάλτη δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έφευγες έτσι.
Πριν μια βδομαδα.. κοιμόμασταν μαζί. Χαιρόμασταν για την φίλη μας. Το ένα απόγευμα μιλάμε και το επόμενο απλά...
Στο άνθος της νιότης σου, σου αλλάξε πορεία ζωής αυτό το τρένο. Και δεν θα μιλήσω τώρα για τον θυμό που έχω για μια χώρα που τόσο αγαπώ και τόσο με πονά γιατί όλα επισκιάζονται από την σκέψη ότι τίποτα δεν σε φέρνει πίσω.
Πάντα ο Θεός να παίρνει τους καλύτερους.
Ήσουν πολύ καλή για αυτό τον κόσμο Αναστασία μου. Είναι εγωϊστικό που σε ήθελα όμως δίπλα μου; Όπως τόσα χρόνια, χαρές, λύπες, ανησυχίες, φτερουγίσματα, στιγμές, αναμνήσεις.
Ο θαυμασμός μου για σένα, τον κατάλαβες άραγε ποτέ; Σου τον έδειξα ποτέ αρκετά; Ήσουν πηγή εμπνευσης για μένα, ΕΙΣΑΙ πηγή έμπνευσης για μένα. Είχε κάτι μαγικό ο τρόπος που αντιμετώπιζες την ζωή, με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερη.
Όταν ήθελα να εξηγήσω τι σημαίνει πόθος, λαχτάρα, δίψα για ζωή, όταν ήθελα να περιγράψω τι σημαίνει για μένα όνειρα, πείσμα, έφερνα παράδειγμα εσένα.
Όταν ήθελα να εξηγήσω τι σημαίνει δυναμικότητα και συνάμα ευαισθησία και ευγενής χαρακτήρας, εσύ ήσουν το λαμπρό παράδειγμα για όλα αυτά και άλλα τόσα πολλά.
Τα μάτια σου, τα πανέμορφα μάτια σου γεμάτα σπίθες. Η γλύκα σου, η ναζιάρικη φωνή σου.
Μόχθησες για ό,τι κατάφερες, για μένα θα είσαι πάντα η μαχήτρια μου.
Αγαπηθείτε και ζήστε, γιατί είμαστε μόνο μια χούφτα όνειρα που αντικαθιστώνται καθημερινά από δειλία, φόβο, βόλεμα. Κάτι που η Αναστασία μου δεν έκανε ποτέ. Και έτσι έζησε δυνατά, αγάπησε δυνατά, αγαπήθηκε δυνατά.
Δεν θα σου κρυφτώ και μην θυμώσεις, μα δεν είμαι ούτε θαρραλέα ούτε δύναμη έχω να δώσω. Μην με αδικείς Αναστασία μου, ένας χαμός τόσο αδόκητος, άδικος, και που να βρω λύτρωση, ή παρηγοριά;
Υπόσχομαι μόνο το φως σου, που άφησες ως παρακαταθήκη, εκείνο το ταπεινό μα άσβεστο, άπλετο φως να το σκορπώ όπου και όπως μπορώ.
Όλοι όσοι φύγατε, Κυπριανέ μου, που δεν σε γνώριζα αλλά από χιλιόμετρα φαίνεται πόσο αξιοπρεπές και υπέροχο παιδί ήσουν, να προσέχετε την φίλη μου την Αναστασία.
Σαγαπώ αστέρι μου λαμπερό, Αναστασία μου, θα λάμπεις πάντα. Μέσα μου, μέσα μας, στον ουρανό, παντού.
Σαγαπώ απέραντα».
