Η Μαρία Φαραντούρη συγκινεί με το «Δεν ξεχνώ», τραγούδι τίτλων στο «Famagusta» - Δείτε τρέιλερ

«Δεν ξεχνώ»

Στην εμβληματική φράση που συνοδεύει την τραγωδία της Κύπρου εδώ και 50 χρόνια, δίνει τη φωνή της η Μαρία Φαραντούρη για τη νέα σειρά του MEGA, “Famagusta”. 

Το 2024 είναι μία σημαντική χρονιά για την Κύπρο, καθώς συμπληρώνονται 50 ολόκληρα χρόνια από την τουρκική εισβολή, η οποία οδήγησε στη διχοτόμηση του νησιού και στην παράνομη κατοχή του μισού εδάφους της μέχρι και σήμερα.

Το εμβληματικό σύνθημα “Δεν Ξεχνώ” έγινε τραγούδι

Στο τραγούδι των τίτλων, το οποίο φέρει τον τίτλο “Δεν Ξεχνώ”, εμπνευσμένο από το σύνθημα που συνοδεύει εδώ και 50 χρόνια την Κύπρο – από την τουρκική εισβολή κι έπειτα -, συναντάμε την σπουδαία ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη, η οποία αποδέχτηκε για πρώτη φορά να δώσει τη φωνή της στην πρωτότυπη μουσική μιας ελληνικής τηλεοπτικής σειράς.

Συνθέτης είναι ο Χρίστος Στυλιανού, ο οποίος κατάγεται από το νησί. Γεννημένος την τραγική χρονιά που συνέβησαν τα γεγονότα, έμαθε και συναισθάνθηκε από μαρτυρικές αφηγήσεις αληθινών δραματικών ιστοριών του κοντινού συγγενικού και φιλικού του περιβάλλοντος την τραγωδία της Κύπρου, βιώνοντας το τραύμα της τουρκικής κατοχής. Αποτίοντας φόρο τιμής στην πληγωμένη του πατρίδα, μετέφρασε μουσικά τον συλλογικό πόνο των συμπατριωτών του, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο και αντλώντας την έμπνευσή του από την πλούσια πηγή του δημοτικού τραγουδιού του νησιού. Για τον λόγο αυτό, όχι μόνο η μελωδική γραμμή , αλλά και η ενορχήστρωση (λαούτο, βιολί, πιθκιαύλιν) αναφέρονται κυρίως στην ίδια παράδοση.

Την ίδια στιγμή, η Ελένη Ζιώγα, που έγραψε τους στίχους, πάνω στην συγκινητική αυτή και δωρική μελωδία, είχε ζήσει ως έφηβος, από την Ελλάδα, όλα τα τραγικά γεγονότα που προηγήθηκαν της τουρκικής απόβασης, η οποία συνέβη μετά το πραξικόπημα που ενορχήστρωσε στην Κύπρο η Χούντα των Συνταγματαρχών. Η απόβαση είχε σαν αποτέλεσμα και την κήρυξη γενικής επιστράτευσης στην Ελλάδα, που βρέθηκε τότε ένα βήμα πριν την πολεμική σύρραξη με την Τουρκία. Οι μνήμες της δημιουργού από τη θλίψη που κατέλαβε τον ελληνισμό για την τραγωδία του νησιού τότε είναι ζωντανές και αυτές ανέσυρε για να γράψει το ποίημα που, υπό μορφή στίχου, δίνει το θέμα στο τραγούδι.

Οι δημιουργοί έκαναν την πρόταση στην σπουδαία ερμηνεύτρια, που αποτελεί ένα τεράστιο εθνικό και πολιτισμικό κεφάλαιο. Η ίδια ανταποκρίθηκε θετικά και με ενθουσιασμό, τόσο γιατί ένιωσε να ταυτίζεται με το τραγούδι, όσο και επειδή το δράμα της Κύπρου πάντα την ευαισθητοποιεί και την συγκινεί και θα ήθελε με τον τρόπο της να συμμετάσχει στην συντήρηση της μνήμης των τραγικών γεγονότων που κατέληξαν στην κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού, αλλά και στην αναπτέρωση της ελπίδας για την θετική λύση του Κυπριακού ζητήματος.

Η ίδια έχει δηλώσει για το τραγούδι σε πρόσφατη συνέντευξή της στην εκπομπή “Πάμε Δανάη”: “Είναι ένα τραγούδι που εκφράζει αυτόν τον πόνο με μια τρυφερότητα και με μια ελπίδα και μια παραίνεση να μην ξεχάσουμε. Εγώ σε σχέση με την Κύπρο αισθάνομαι δεμένη και για προσωπικούς λόγους. Το πρώτο μου τραγούδι που μου έδωσε ο Μίκης, το “Ματωμένο φεγγάρι”, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, είναι από το “Νησί της Αφροδίτης” (την ταινία) που αναφέρεται στην Κύπρο”.

Η ίδια αποκάλυψε πως σε κυπριακά χώματα είδε για τελευταία φορά ζωντανό και τον πατέρα της: “Τα χρόνια της Χούντας ήμουν στο εξωτερικό, δεν μου επέτρεπαν να έρθω να δω τους γονείς μου και συναντηθήκαμε στην Κύπρο, στον Δαυλό που τώρα ανήκει στα Κατεχόμενα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, εκεί ήρθε ο πατερούλης μου, η μανούλα μου, τους είδα. Για τελευταία φορά τον είδα τον πατέρα μου και αυτό δεν το ξεχνάω ποτέ”.

Ολόκληρο το ποίημα-τραγούδι της σειράς “Famagusta”
Δεν Ξεχνώ
(Ο Αγνοούμενος)

Κι όταν ξυπνώ, θυμάμαι
Κι όταν στον ύπνο κρυφτώ, αχ, θυμάμαι
Κι όταν διψώ, θυμάμαι
Κι όταν χορταίνω νερό, αχ, θυμάμαι

Κι αν σε πήραν, είσ’ εδώ
Σ’ έχουν αυτοί, μα σ’ έχω εγώ
Κι αν, μισή, ακόμα ζω
Είναι που δεν ξεχνώ
Κι αν μου πήραν την ψυχή
Δεν μου ‘χουν πάρει το κλειδί
Το ‘κανα χρυσό
Για να στο χαρίσω όταν σε βρω
Κι όλα πια δικά σου θα ΄ναι
Δεν ξεχνώ. Σε θυμάμαι.

Κι όταν γελώ, λυπάμαι
Κι όταν για ελπίδα μιλώ, αχ, φοβάμαι
Χρόνια, καρφιά, περνάνε
Κι όσο περνάν, πιο βαθιά, αχ, τρυπάνε.