«Μια φορά ήμουν έγκυος, ήμουν στο κρεβάτι και… κλώσαγα. Δεν σηκωνόμουν καθόλου από το κρεβάτι. Και ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη. Μια μέρα ξύπνησα το πρωί και άρχισα να κλαίω. Πήρα το γιατρό και του λέω ‘δεν ξέρω τι έχω, αλλά κλαίω’. Ήρθε τελικά ο γιατρός, έβαλε το χέρι του στην κοιλιά μου και μου είπε ‘αντί να μεγαλώσει, μίκρυνε. Έχει πεθάνει. Πήγαινε να το βγάλεις’. Μου δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό, διότι κάτι το οποίο πίστευα ότι θα το είχα στη ζωή μου, τελικά δεν το είχα».
