«Εγώ είμαι ουσιαστικά ένα τραγικό πρόσωπο...Πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι στη ζωή μου θα μείνω μόνη...Παίρνω υπνωτικά για να κοιμάμαι!» εξομολογείται η Αλίκη Βουγιουκλάκη σε ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο που είχε γυριστεί το 1979 και που βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας μέσα από την εκπομπή «Παρασκήνιο» η οποία προβλήθηκε φέτος στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη με έναν ανατριχιαστικό τρόπο περιγράφει τη ψυχοφθόρα διαδρομή από το μηδέν στην κορυφή της επιτυχίας, κάνοντας την πιο σκληρή αυτοκριτική της.
«Τα πάντα τα κέρδισα μόνη μου. Δεν θυμάμαι να μου είχε χαρίσει ποτέ κανείς ούτε ένα τασάκι!», αναφέρει χαρακτηριστικά ενώ στη συνέχεια εξηγεί για το αν είναι ευτυχισμένη με τον θρύλο που «έχτισε».
«Δεν νομίζω ότι αυτός ο θρύλος αυτός με ικανοποιεί ή με γεμίζει άλλο! Θα ήθελα να απαλλαγώ και να ασχοληθώ με τον άνθρωπο, με την ολοκλήρωση της δικής μου προσωπικότητας, η οποία έχει μείνει σε βρεφική κατάσταση. Στην ηλικία των 17 ετών, όταν ξεκίνησα. Βλέπεις αυτό είναι το δράμα μου εμένα. Ήμουν διάσημη από 17 χρονών. Ποτέ δεν μπόρεσα να πάρω ένα αγόρι από το χέρι και να περπατήσουμε μαζί. Ήσυχή χωρίς να με ενοχλήσουν. Χωρίς να μου ζητήσουν ένα αυτόγραφο ή ένα χαμόγελο», ομολογεί η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Είμαι ένα τραγικό πρόσωπο!»
«Έλεγα ότι αν το καλοεξετάσεις, εγώ είμαι ουσιαστικά ένα τραγικό πρόσωπο! Το λέω με το χιούμορ που με διακρίνει. Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η πορεία μου και η κατάληξη μου. Άσχετα από αισιοδοξίες και από ελπίδες και από προσμονές, πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι στη ζωή μου θα μείνω μόνη. Γιατί έτσι είναι το γραφτό μου, στο κάτω κάτω... Αν θέλεις, εγώ έφτιαξα τη μοίρα μου, απομονώθηκα. Σε κάθε περίπτωση, δεν περιμένω καμία έκπληξη να μου επιφυλάξει πια η ζωή μου. Δεν περιμένω από κανέναν τίποτα. Όπως δεν περίμενα. Τώρα γιατί σας τα λέω αυτά. Δεν έχω αυτές τις ψευτοσεμνοτυφίες και ψευτοσοβαρότητες. Είμαι βασικά ένας φιλόσοφος στη ζωή. Και έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ένα καράβι με άγκυρες πολλές, αγκυροβολημένη, σχεδόν παροπλισμένη στη ζωή. Σαν ένα μεγάλο υπερωκεάνιο που το δέρνουν οι μεγάλες φουρτούνες. Και είναι εκεί σταματημένο. Λυπάμαι που δεν είμαι μία ψαρόβαρκα να φεύγω ή ένας γλάρος να πετάω. Λυπάμαι γιατί κάθε τόσο μία επιτυχία είναι μία άγκυρα. Και άλλη μία άγκυρα. Στο τέλος θα μείνω αγκυροβολημένη. Στο λιμάνι της επιτυχίας, στο λιμάνι της δουλειάς, του καθήκοντος, της ευθύνης, του τίποτα. Γι΄αυτό σου είπα ότι είμαι τραγικό πρόσωπο. Παίρνω υπνωτικά για να κοιμάμαι!»
Δείτε τη συνέχεια στο βίντεο που ακολουθεί:
