Αναφέρεσαι στον θάνατο του συμπρωταγωνιστή σου, Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Σε επηρέασε προφανώς στις παραστάσεις που ακολούθησαν.
«Προφανώς. Κληθήκαμε να παίξουμε μια εβδομάδα μετά τον θάνατό του, με εσωτερική αντικατάσταση από τον Όμηρο Πουλάκη. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, δε νομίζω ότι έχω κάνει κάτι πιο δύσκολο στη ζωή μου. Πραγματική δοκιμασία. Ο Κωνσταντίνος, η Ιωάννα Παππά και εγώ, ήμασταν οι πρωταγωνιστές και είχαμε πολλές σκηνές μαζί. Μάλιστα, στο τέλος του έργου, εγώ ήμουν νεκρός και εμφανιζόταν το φάντασμά μου. Αποχαιρετιζόμουν στην ουσία με τον κολλητό μου. Εγώ πέθαινα και εκείνος ζούσε. Και αυτήν τη σκηνή έπρεπε μία εβδομάδα μετά να την κάνουμε εγώ και ο Όμηρος. Ήταν ανατριχιαστικό, κλαίγαμε. Σίγουρα όμως ήταν και ένα σκληρό παράδειγμα του «The show must go on». Ο Κωνσταντίνος προφανώς ήταν μαζί μου. Άκουγα δύο φωνές. Μου μιλούσε ο Όμηρος και άκουγα δύο τονισμούς: αυτόν που ήξερα και αυτόν που άκουγα εκείνη τη στιγμή. Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται αυτή τη στιγμή».
