Η ίδια μιλάει για το τραγούδι που έμελλε να σφραγίσει τη συνεργασία της με τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο, το «Χάρτινο το φεγγαράκι», με το οποίο επιλέγει σήμερα να κλείνει κάθε συναυλία της. «Δεν ήμουν η πρώτη που το τραγούδησα. Δηλαδή είχε γραφτεί για το θεατρικό έργο Λεωφορείον ο Πόθος και ήταν η Μελίνα (Μερκούρη) που το πρωτοτραγούδησε. Το μοιράστηκα, σε όλη μου τη ζωή, μαζί της!» λέει και θυμάται άλλη μία ιστορία για τα θρυλικά «Παιδιά του Πειραιά»: «Ο Μάνος καθόταν στο πιάνο γεμάτος οίστρο και δημιουργική ζωντάνια, με το τσιγάρο στο τασάκι και τον καφέ δίπλα. [...] “Τι στέκεσαι;” μου είπε. “Έλα κοντά. Έχουμε δουλειά!”.
Και αμέσως μου ζήτησε να αρχίσω να τραγουδώ μαζί του τα πρώτα μέτρα μιας μελωδίας που δημιούργησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή – μια μελωδία ολόδική του, κι όμως τόσο λαϊκή, χαρούμενη και γλυκόπικρη, σαν τη χαρά της ζωής. “Και τώρα πες: Απ’ το παράθυρό μου στέλνω...” με παρότρυνε αδημονώντας. Κι έπειτα “Θαυμάσια! Θαυμάσια!” αναφωνούσε καθώς με άκουγε να τον σιγοντάρω. Κι όταν βεβαιώθηκε ότι αυτό ήταν, ότι είχε πια ανακαλύψει το τραγούδι που του έλειπε, έτρεξε να τηλεφωνήσει στη Μελίνα και τον Ντασέν, που θα κατέφθανε λίγο αργότερα μαζί της, με το σακάκι πάνω από τις παντόφλες του. Καθίσαμε όλοι γύρω από το πιάνο και ο Μάνος έπαιξε το “Ποτέ την Κυριακή”, ενώ ο Ντασέν γελούσε κοιτάζοντάς τους πίσω από το κάδρο που σχημάτιζε με τα δάχτυλά του, όπως συνηθίζουν οι σκηνοθέτες».
Όσο για τον ανταγωνισμό που υπήρχε ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, η Νάνα Μούσχουρη παραδέχεται: «Ο Μάνος ήταν το κέντρο και όλες ξεροσταλιάζαμε ποιος θα τραγουδήσει το ωραιότερο τραγούδι. Αλλά η καθεμία ήθελε να είχε την πρωτιά! Ότι εκείνη το τραγουδάει πρώτα!».
