Είχα χάσει αρκετά κιλά, ήμουν όπως με ονειρευόμουν θα έλεγα. Πέρα από την πλάκα, η πιο δυνατή εικόνα του μαύρου που έχω στο μυαλό μου είναι πως παρά του ότι είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δεν βίωσα την κατάθλιψη ολότελα μόνη μου, είχα δίπλα μου μια εξαιρετικά καλή μου φίλη.
Πηγαίναμε καθημερινά σε ένα ποτάμι που βρισκόταν κοντά στο χωριό μου, μόνες μας, ντυμένες στα μαύρα και διαβάζαμε ποιήματα. Κλαίγαμε», με αυτά τα λόγια περιέγραψε στο Εγώ η Μελίνα Ασλανίδου τη μάχη της με την κατάθλιψη.
