Για τους πολιτικούς πρόσφυγες, δεν µου είπες λέξη.
Λυπάµαι τους δικούς µας ανθρώπους, πιο πολύ από τους πρόσφυγες! Εµείς δεν έχουµε πια ούτε µαντίλι να κλάψουµε. Λυπάµαι για τους πρόσφυγες, λυπάµαι κυρίως για τα παιδιά που χάνονται. Αλλά λυπάµαι περισσότερο για τους δικούς µας. Για την πατρίδα µας. ∆εν τα είδατε τα χάλια µας; ∆εν µπορούµε να δώσουµε στους πρόσφυγες ούτε ένα δωµάτιο για να µην πεθάνουν από το κρύο. Αυτός ο λεκές ταξίδεψε σε όλη τη γη. Σε λίγα δευτερόλεπτα. «Η Ελλάδα είναι άστοργη». «Η Ελλάδα είναι απάνθρωπη». Κανένας δεν σκέπτεται ότι οι Έλληνες δεν έχουν τίποτε. Οι Έλληνες είναι φτωχοί. ∆εν µπορούν να δώσουν πια. ∆εν αρκεί να λυπάσαι για τους πρόσφυγες. Αν λυπάσαι, πρέπει να λύσεις το πρόβληµά τους. Εµείς λοιπόν δεν µπορούµε να το λύσουµε. Ας έρθουν να το λύσουν οι Ευρωπαίοι, που είναι «φιλεύσπλαχνοι» και Ιησουίτες µαζί.
Τόση ώρα που µιλάµε, έχω την εντύπωση πως υπάρχει ένα µικρό κοµµάτι µέσα σου, όπου δεν θα µπει κανείς ποτέ.
Σωστά βλέπετε. Αυτό είναι αλήθεια. Πάντως εγώ είµαι εδώ για να µην υπάρχει αυτό το µικρό κοµµάτι που λέτε.
Κρατάς το κλειδί. ∆ώσ’ το.
Πρέπει να το βρουν. Πρέπει να ψάξουν. ∆εν τολµούν να το κάνουν. Οι άντρες είναι άτολµοι.
Τι είναι ο άντρας για σένα;
Πρωτίστως αρσενικό. Όπως είναι ο πατέρας µου (σ.σ.: Μιλάει σαν να ζει ο πατέρας της). Οπως είναι ο Μιχάλης.
Να κλείσουµε επιτέλους. Η τελική εικόνα που µου φέρνεις, ξέρεις ποια είναι;
Ποια;
Πειρατίνα!
Είστε εύστοχος και πάλι (σ.σ.: ξεκαρδίζεται). Στο χωριό µου ζούσαν τα παλιά χρόνια πειρατές. Προφανώς πλάγιαζαν µε τις γυναίκες µας. Όλο και κάτι θα έχουµε πάρει κι εµείς. Άρα, δεν µου το είπατε τυχαία αυτό.
Πηγή: Real
