Πείτε μου κάποια ταινία που θα ξεχωρίζατε από τις τόσες που κάνατε στον Φίνο.
Στο “Οι θαλασσιές οι χάντρες” χρησιμοποίησα πρώτη φορά ανακλώμενο φως, όπως και λίγο μετά, στη “Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά”. Υπήρχε κι άλλη μια ταινία του Δαλιανίδη, “Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο” λεγόταν. Γενικά, θυμάμαι τους ομηρικούς καβγάδες με τη Βουγιουκλάκη. Αυτή ήθελε τον προβολέα της να φωτίζεται κι εγώ ήθελα να κάνω κάτι άλλο που δεν με άφηνε. Μια μέρα μου λέει “θα σε σβήσω από τον κινηματογράφο” και γυρνάω και της απαντάω “εγώ θα φωτογραφίζω μέχρι τα 80 μου, εσύ σε μία δεκαετία δεν θα φωτογραφίζεσαι καθόλου”. Είχα γίνει έξαλλος. Αυτή θύμωσε, ούρλιαζε, έσπασε και κάτι καθρέφτες!
