Πρόκειται για μια ταινία που έχει διασκευάσει και σκηνοθετήσει ο Θοδωρής Αθερίδης, με ένα θέμα που του έκανε κλικ από το πρώτο λεπτό. Ζώντας με έναν άνθρωπο που είναι τόσο αφιερωμένος στη συγγραφή έργων, ρωτώ τη Σμαράγδα αν έχει μπει κι εκείνη στον πειρασμό να γράψει. «Ναι, αλλά επειδή είμαι τεμπέλα τα παρατάω. Είναι κάτι που χρωστάω στον εαυτό μου να το κάνω κάποια στιγμή. Όμως, είμαι φυγόπονη και η αναμέτρηση με κάτι που δεν ξέρω με φρενάρει. Το γράψιμο έχει πίεση, πόνο, απόρριψη, θέλει διαρκή συγκέντρωση και εκεί αντιδρώ».
Η συγκέντρωση και η αφοσίωσή του στη συγγραφή είναι κάτι για το οποίο θαυμάζει τον Θοδωρή, όπως επίσης και η ευκολία που έχει να σκηνοθετεί, να συνθέσει μια ιστορία σε μια εικόνα. Δεν τον θαυμάζει, όμως, μόνο στη δουλειά. «Είναι πολύ δοτικός στους ανθρώπους που αγαπάει. Είναι σαν μπαμπάς για όλους. Νιώθει την ευθύνη να προσέξει τους φίλους του, να τους κάνει να νιώσουν πως μπορούν να στηριχτούν πάνω του. Δεν είναι τουρίστας στη ζωή. Έχει έναν εγωισμό που μπορεί να μου σπάσει τα νεύρα μερικές φορές, αλλά έχει τόσο πολλά άλλα καλά. Είναι καλός άνθρωπος. Είναι έξυπνος, είναι βαθύς, δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι. Ενώ έχει πάρα πολλές φοβίες, επί της ουσίας είναι ένας ακομπλεξάριστος άνθρωπος».
Ο ρόλος που υποδύεται ο Θοδωρής στους Τέλειους Ξένους, όπως καταλαβαίνουμε στην πλοκή, κρύβει από την ψυχολόγο γυναίκα του ότι ο ίδιος κάνει ψυχοθεραπεία. Όπως λέει στο people ο Αθερίδης δεν έχει ζήσει μια αντίστοιχη φάση. Δεν έχω κάνει ψυχοθεραπεία. Στους ΑΑ ήταν μια δουλειά μοιράσματος, αλλά εκεί πηγαίνεις με ένα πρόβλημα πολύ συγκεκριμένο και συζητάς με μια ομάδα. Στην ψυχοθεραπεία θέλεις να καταλάβεις πράγματα για τον εαυτό σου, γιατί με μια φαυλότητα επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη και πέφτεις στις ίδιες παγίδες. Ίσως δεν έκανα ψυχοθεραπεία, γιατί με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο τα έβγαλα πέρα μόνος μου».
