Ανατρεπτικός και ευφυής, εκκεντρικός και avant-garde, γεννήθηκε πριν από 65 χρόνια στον Πειραιά, σπούδασε χορό και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην πιο αγαπημένη του τέχνη, τη μόδα. Ένα πρόσωπο πολυφωτογραφημένο και πολυσχολιασμένο, με πολλά και ακραία σκαπανεβάσματα, από τα χλιδάτα πάρτι στη Μύκονο μέχρι τη φυλακή, που τον μετέτρεψαν στο ίνδαλμα των τελευταίων δεκαετιών. Μοιάζει σαν όλα όσα του συνέβησαν να τα είχε καθορίσει ο ίδιος από την αρχή, λες και με κάθε βήμα του έφτιαχνε τα σχήματα της ζωής του. Μια ζωή γεμάτη με καλές και κακές στιγμές και με μοναδικό σκοπό του να τη βιώσει στην υπερβολή της. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Στη φετινή AXDW έντυσες τα μοντέλα σου με ιατρικές ρόμπες. Αν η μόδα εμπνέεται από τη ζωή, είναι το περιβάλλον που ζούμε νοσοκομειακό;
Η ιδέα προέκυψε όταν είχα πάει να δώσω αίμα για κάποιο συγγενή μου. Αν και έμεινα αρκετές ώρες, δεν μου πήραν και προσέχοντας τους γιατρούς βρήκα το concept της επίδειξης. Φυσικά και το περιβάλλον μας είναι νοσοκομειακό. Η δική μου όμως έννοια είναι αλληγορική. Πρέπει να ζούμε στην καθαρότητα της ψυχής, την αποστείρωση που έχει ένα νοσοκομείο και όχι στον κίνδυνο που σε φέρνει μια αρρώστια. Δεν είμαστε του γιατρού, του γιατρού είναι όσοι μας φλομώνουν με στιλιζαρισμένες αηδίες στην τηλεόραση και οι πολιτικοί μας. Κάποια στιγμή πρέπει να τους κόψουν τα λούσα και τους οδηγούς και να τα δώσουν στον κόσμο. Τι φέρνουν πίσω από τα ταξίδια τους; Εγώ έφερνα εταιρείες και εκατομμύρια και πλήρωνα 300 άτομα προσωπικό.
Παρακολούθησες το show σου καθισμένος ανάμεσα στο κοινό και δεν βγήκες όπως οι υπόλοιποι μόνο στο φινάλε για να χειροκροτηθείς. Το έκανες για να συζητηθεί;
Όχι. Το show, η δουλειά, η ιδέα, η τρέλα και η μουσική είναι ομαδική δουλειά. Δεν είμαι ο σχεδιαστής, αλλά ο art director και έχω την επίβλεψή του. Δεν θα έβγαινα λοιπόν για να δείξω ότι το έκανα μόνος μου. Πάντα λειτουργώ αυθόρμητα και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Φεύγω από το σινεμά στη μέση, αν δεν μου αρέσει το έργο, ακούω την Πίτσα Παπαδοπούλου σε ρεμπέτικα για να φτιαχτώ.
Δημιούργησες την επιχείρησή σου μαζί με τις αδελφές σου. Πώς είναι οι σχέσεις σας; Θα συνεργαζόσουν ξανά μαζί τους ή το θέμα αυτό έχει τελειώσει;
Τίποτα δεν τελειώνει. Η ζωή με έμαθε να δίνω άφεση αμαρτιών σε όλους. Ξέρεις, κάποιες φορές οι καταστάσεις και τα πράγματα, όπως εξελίσσονται, σε φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση. Στην περίπτωσή μου έγιναν πολλά, που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία απίστευτων εντάσεων και δυσκολιών ανάμεσά μας. Δυστυχώς αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη μικρή οθόνη, όπως στη Δυναστεία, αλλά και στους κανονικούς ανθρώπους. Με την οικογένειά μου, που θεωρώ πρότυπο, αλλά και τις αδελφές μου έχουμε άριστες σχέσεις, επικοινωνούμε καθημερινά και όσο κι αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ξανά μαζί, δεν γίνεται. Για ποιο λόγο να τις μπλέξω σε μια τέτοια κατάσταση; Εδώ δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε το σχολείο του εγγονιού μας, θα έχουμε για να ανοίξουμε μια επιχείρηση; Το κράτος δεν δείχνει την αξιοπιστία που χρειάζεται στο θέμα αυτό και πολλοί φεύγουν στο εξωτερικό. Εκτός από εμένα. Εγώ θα μείνω εδώ. Τώρα που ερωτεύτηκα, πού να πάω;
