Δεν μιλάμε για υγιή αυτοβελτίωση. Μιλάμε για την παθολογική εμμονή με ρουτίνες, productivity hacks και αυτοπειθαρχία που γίνονται σχεδόν δεύτερη δουλειά. Όλα γίνονται για τον έλεγχο, όχι για τη χαρά. Όταν αισθάνεσαι εκτός πορείας αλλά δεν ξέρεις τι να αλλάξεις, προσκολλάσαι στον έλεγχο, αυτό κάνει και ένας άνθρωπος που δεν είναι τόσο ευτυχισμένος.
Χρόνιο overthinking
Ένας άνθρωπος που είναι δυστυχισμένος, αλλά δεν το καταλαβαίνει, δεν μπορεί να κάτσει ποτέ ήρεμος. Γεμίζει κάθε ώρα με «κάτι σημαντικό». Φαίνεται εντυπωσιακό, αλλά συνήθως είναι μια μορφή αποφυγής. Η ακινησία είναι τρομακτική για εκείνον, γιατί μέσα σε αυτήν μπορεί να εμφανιστεί η αλήθεια.
Ευγενική αλλά άψυχη κοινωνικότητα
Αυτοί οι άνθρωποι είναι παρόντες στις εξόδους, γελούν στα σωστά σημεία, συζητούν. Αλλά δεν υπάρχει σπίθα. Οι σχέσεις τους είναι επιφανειακές, θεατρικές. Η πραγματική οικειότητα απαιτεί ειλικρίνεια. Και η ειλικρίνεια θα κατέστρεφε τον ρόλο που παίζουν. Συχνά εμφανίζεται σε μακροχρόνιες σχέσεις όπου η «σταθερότητα» έχει αντικαταστήσει τη ζωντάνια.
Δυσκολία στο να μιλήσουν για αυτό που πραγματικά θέλουν
Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, συνήθως δεν αντιλαμβάνεται τα πόσα έχει καταφέρει. Αλλά αν τον ρωτήσεις: «Τι θέλεις στη ζωή σου;», δεν μπορεί να απαντήσει: Όχι επειδή είναι τεμπέλης, αλλά επειδή αν παραδεχτεί ότι θέλει κάτι νέο, πρέπει να παραδεχτεί ότι το παλιό δεν λειτουργεί πια. Οπότε λέει γενικότητες.
Ξαφνικά ξεσπάσματα εκνευρισμού
Οι δυστυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι συνεχώς θυμωμένοι. Αλλά κάτι μικρό (ένα λάθος καφές, ένα καθυστερημένο email) τους κάνει να εκραγούν εσωτερικά. Δεν είναι το ίδιο το συμβάν—είναι αυτό που αντιπροσωπεύει. Αυτές οι αντιδράσεις είναι μικρές ρωγμές για εκείνους. Το σώμα προσπαθεί να πει αυτό που το στόμα δεν τολμά: Κάτι δεν πάει καλά.
Στιγμές απόλυτης συναισθηματικής απουσίας
Ξαφνικές στιγμές κενού. Είσαι σε μια συνάντηση, σε ένα δείπνο ή στο κινητό, και ξαφνικά δεν νιώθεις τίποτα; Τότε, κάτι δεν πάει καλά. Βλέπεις τον εαυτό σου να κινείται σαν φάντασμα μέσα στη ζωή του; Δεν είσαι καν λυπημένος; Είσαι απλά απών; Αυτό είναι το τελευταίο σήμα κινδύνου της ψυχής: Δεν μπορείς πια να προσποιείσαι ότι “είσαι καλά”.
