Δημήτρης Φιντιρίκος: Η ταραχώδης σχέση με τους γονείς του – Οι άσχημες σχέσεις με τον πατέρα του και ο θάνατός του

Η ανάρτηση που έκανε ο Δημήτρης Φιντιρίκος για τον πατέρα του

Ο Δημήτρης Φιντιρίκος δεν μιλάει συχνά για την προσωπική του ζωή. Έτσι και οι συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει είναι μετρημένες στα δάχτυλα, ενώ προτιμά να εκφράζει ό,τι νιώθει και τον απασχολεί μέσα από αναρτήσεις που κάνει στα social media.

Σήμερα απόγευμα Δευτέρας 27 Ιανουαρίου, ο Δημήτρης Φιντιρίκος έκανε μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram για τον πατέρα του, ο οποίος έφυγε πριν από μερικά χρόνια από τη ζωή λόγω σοβαρού εγκεφαλικού που υπέστη.

Ο επιχειρηματίας, σε μία σπάνια συνέντευξή του, είχε αποκαλύψει πως είχε περίεργη σχέση με τον πατέρα του και πως τα τελεταία χρόνια της ζωής του δεν είχαν επαφή. Οι γονείς του χώρισαν μετά από αρκετά χρόνια κοινής πορείας και εκείνος επέλεξε να σταθεί στο πλευρό της μητέρας του, όμως ουσιαστικά τον μεγάλωσε η γιαγιά του, διότι εκείνη δούλευε πολύ, καθώς είναι οδοντίατρος και καθηγήτρια Πανεπιστημίου.

Η ανάρτηση που έκανε ο Δημήτρης Φιντιρίκος για τον πατέρα του
«Το να χάσεις ένα γονιό είναι τόσο παράξενο επειδή περνάς το υπόλοιπο της ζωής σου μην μπορώντας να δεις ή να μιλήσεις σε αυτόν ξανά, αλλά ακόμη νιώθεις ότι θα το κάνεις. Κάθε τόσο, σε “χτυπά” η συνειδητοποίηση ότι κυριολεκτικά δεν θα επιστρέψει. Και τότε νιώθεις το συναίσθημα ότι τον χάνεις ξανά από την αρχή», ήταν τα συγκινητικά λόγια του Δημήτρη Φιντιρίκου για τον πατέρα του.

Πως έχασε τον πατέρα του
Σε παλαιότερη και μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στο περιοδικό OK! και στον δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη, ο Δημήτρης Φιντιρίκος είχε μιλήσει για την σχέση με τους γονείς του, αλλά και για τον θάνατο του πατέρα του.

«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Πάντα παίρνω το μέρος του αδύναμου, οπότε στη συγκεκριμένη συνθήκη στήριξα τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Είχαμε πάντα περίεργη σχέση. Στα 24 μου, ένα βράδυ, μου τηλεφώνησε και μου είπε μόνο ασθμαίνοντας “έλα”. Δεν γνώριζα καν πού μένει. Έμαθα από φίλους πού είναι το σπίτι του, έτρεξα εκεί, σκαρφάλωσα από τους σωλήνες της αποχέτευσης στον δεύτερο όροφο, έσπασα την μπαλκονόπορτα και τον βρήκα στο πάτωμα σε κωματώδη κατάσταση.

Ταυτόχρονα είχε έρθει η αστυνομία επειδή νόμιζαν ότι έκανα διάρρηξη. Επειδή ήταν διαβητικός, θεώρησα ότι είχε πάθει υπογλυκαιμικό σοκ. Ήταν 3.00 τα ξημερώματα, δεν εφημέρευε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο κοντά και τα ιδιωτικά δεν μας δέχονταν γιατί έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το πρωί να δουν τα λογιστήριά τους αν είχε ιδιωτική ασφάλεια. Έμεινε σε κώμα για τρεις μήνες, μέχρι που έφυγε. Ήταν πολύ δύσκολο να τον βλέπω έτσι, έναν άνθρωπο που ουσιαστικά δεν είχα περάσει χρόνο μαζί του τα τελευταία χρόνια.

Τη μία μέρα οι γιατροί με ρωτούσαν αν θέλω να δώσω τα όργανά του γιατί δεν έχει πιθανότητες να ζήσει – είχα πει αμέσως “ναι” –, την άλλη μου έλεγαν ότι ο οργανισμός του αντέδρασε και την επομένη, επειδή είχαν περάσει πολλές μέρες από το εγκεφαλικό επεισόδιο, ότι δεν θα επανερχόταν κανονικά ποτέ. Τότε είπα ότι αν ήταν να έμενε για πάντα φυτό, καλύτερα να έφευγε έχοντας ζήσει μια ζωή περήφανος και όρθιος. Έτσι είμαι κι εγώ, δεν ήθελα ποτέ να σκύψω το κεφάλι μου σε κανέναν, αλλά να κοιτάζω τους άλλους στα μάτια. Είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα με δυσκολίες», είχε αποκαλύψει για τις τελευταίες στιγμές του πατέρα του.