Μαρίνα Μανδρή : Φωτογραφίζεται με τα παιδιά της και μιλά για την μητρότητα - «Η πολιτεία δεν είναι ιδιαίτερα φιλική προς τους γονείς»

Πόσο την άλλαξε η μητρότητα

Στο περιοδικό Down Town και τη δημοσιογράφο Αναστασία Γεωργίου παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ της ύλης η Μαρίνα Μανδρή, η οποία φωτογραφίζεται για πρώτη φορά με τα παιδιά της και μιλάει για το πως βιώνει την μητρότητα.

Πώς είναι η κατάσταση στο σπίτι στην παρούσα φάση, με σένα μόνη στο σπίτι με δύο παιδιά;

Πολύ καλά ρυθμισμένη. Ο Προκόπης πηγαινοέρχεται στην Αθήνα αρκετά τα τελευταία χρόνια, επομένως ξέρουμε πια πώς πρέπει να οργανωθεί η μέρα για να βγει. Αρκεί να είμαστε καλά.

Η Δάφνη ή ο Κίμωνας σού θυμίζει πιο έντονα τον εαυτό σου;

Και οι δύο, τόσο εμένα όσο και τον Προκόπη, σε διάφορες στιγμές. Το ίδιο τις γιαγιάδες, τους παππούδες, τους θείους και τις θείες. Γονίδια γαρ!

Βρίσκεις διαφορές στη Μαρίνα πριν και μετά τη μητρότητα;

Εννοείται. Αλλάζουν τα πάντα. Ιδιοσυγκρασιακά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δύσκολη “πίστα” η μητρότητα. Αυτό που προσπαθώ είναι να γίνομαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όταν τον βρίσκω τουλάχιστον.

Εντοπίζεις κοινά με τη μητέρα, στον τρόπο που λειτουργείς ως μαμά;

Σίγουρα έχουμε κοινά με τη μαμά μου. Ας ξεκινήσουμε από την αγάπη που έχω δεχτεί, την οποία προσπαθώ να δίνω κι εγώ στα παιδιά μου. Εγώ όμως μεγαλώνω παιδιά το 2023 και όχι το 1985. Άλλα τα δεδομένα τότε και άλλα τα δεδομένα σήμερα. Άλλη προσωπικότητα η μητέρα μου και άλλη εγώ!

Με τη μητρότητα, σου βγήκαν ανασφάλειες που δεν περίμενες;

Εννοείται και βγαίνουν συνεχώς. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσουν να βγαίνουν, ούτε σε μένα, ούτε σε κανέναν άλλο γονέα. Όλες οι ανασφάλειες έχουν να κάνουν με την ευημερία των παιδιών. Περισσότερο μεγάλωσε μέσα μου το αίσθημα της ευθύνης.

Μια όμορφη αφρικανική παροιμία πρεσβεύει πως “χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί”. Συμφωνείς ή προτιμάτε με τον Προκόπη να έχετε αυστηρά εσείς τον λόγο στην ανατροφή των παιδιών σας;

Ναι, χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί. Η διαμόρφωσή του χαρακτήρα ενός παιδιού δεν προκύπτει μόνο από τους γονείς, αλλά μέσα από την αλληλεπίδραση και με άλλους ανθρώπους. Χρειάζεται ένα “χωριό” από φίλους, παππούδες και γιαγιάδες, νταντάδες για να υπάρξει ένας γονέας εκτός σπιτιού. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η πολιτεία δεν είναι ιδιαίτερα φιλική προς τους γονείς και δη προς τις μητέρες. Ξεκινώντας από την ίδια την άδεια μητρότητας. Είναι τραγικά μικρής χρονικής διάρκειας. Οι δομές είναι φτωχικές. Οι γονείς αναγκάζονται να αφήνουν ώρες τα παιδιά στο σχολείο αφού δεν υπάρχουν εναλλακτικές κι εμείς χαιρόμαστε με το επίδομα που δίνεται για τα δίδακτρα των νηπιαγωγείων. Αντί να δίνουμε την ευκαιρία στον γονέα να μείνει 2-3 χρόνια με τα παιδιά στο σπίτι, του δίνουμε επίδομα για να στέλνει το βρέφος σε σταθμό για να πάει να δουλέψει. Αν είναι επιλογή και ανάγκη του γονέα να επιστρέψει άμεσα στη δουλειά ή στις δραστηριότητες του, τότε πολύ καλώς συμβαίνει. Αν δεν είναι όμως, τί γίνεται; Είναι βάναυσο. Υπάρχει τεράστια παθογένεια και μπορώ να μιλώ με τις ώρες σχετικά.