Και πέρα από όλα τα άλλα, το γεγονός δηλαδή πώς ο Παντελίδης ήταν τραγουδιστής, μεγάλη φίρμα, καλλιτέχνης με προοπτική, κεφάλαιο στην Ελληνική μουσική, δημιουργός, για τους δικούς του ανθρώπους δεν ήταν τίποτε περισσοτερο απο ένα παιδί. Κι αυτό το παιδί δυστυχώς για τον ίδιο το έβγαζε και στην δουλειά του και στην προσωπική ζωή του με αποτέλεσμα κάποιοι να τον γλεντάνε και κάποιοι να τον θεωρούν θύμα.
Για τους γονείς του… ήταν απλά ο Παντέλος τους. Με τις στεναχώριες του και με τις χαρές του. Με τον πατέρα του είχε μια πολύ καλή σχέση. Όχι το δέσιμο που είχε με την μάνα του. Υπήρχε ωστόσο σχέση αγάπης σεβασμού. Ένα αντριλίκι. Ο Σταύρος δεν μιλούσε πολύ. Όταν όμως το έκανε έχαιρε σεβασμού και από τους τρεις γιους του. Είναι αυτός ο πατέρας που προχθές, όταν η Αθηνά επέστρεψε στο σπίτι με τα προσωπικά αντικείμενα του παιδιού της από το αυτοκίνητο, έσπασε. Λύγισε. Κράτησε το κομποσκοίνι με τον σταυρό του γιου του και ξέσπασε σε κλάματα.
Δεν μάθαμε περισσότερα. Μόνο πώς από εκείνη την μέρα δεν το αφήνει από τα χέρια του. Ίσως έτσι να νιώθει πώς επικοινωνεί με το παιδί του.
Δύσκολες στιγμές…
