Θυμάται τις όμορφες στιγμές με την Κύπρια φοιτήτρια
Σε πένθος έχει βυθιστεί ολόκληρη η Κύπρος μετά την ταυτοποίηση των σορών του Κυπριανού Παπαϊωάννου και της Αναστασίας Αδαμίδου, που βρίσκονταν στο τραγικό τρένο στα Τέμπη.
Οι σοροί των δύο φοιτητών θα φτάσουν σήμερα Κυριακή, 5 Μαρτίου το απόγευμα στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, ενώ αύριο Δευτέρα θα τελεστούν οι κηδείες τους.
Από την πρώτη στιγμή πρόσωπα που γνώριζαν τους άτυχους φοιτητές, προχωρούν σε συγκινητικές αναρτήσεις, όπου μοιράζονται όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί.
Σε μια τέτοια ανάρτηση προχώρησε και η Νάτια Κακουσάντζε, συμφοιτήτρια της Αναστασίας Αδαμίδου, η οποία μέσα από ένα βίντεο με φωτογραφίες αποχαιρέτησε την αγαπημένη της φίλη.
Στις λεζάντες έγραψε χαρακτηριστικά: «Ποιος θα το φανταζόταν ότι ένα κορίτσι 19 χρονών και εγώ στα 28 θα γνωριζόμασταν κατά τύχη στο δεύτερο έτος οδοντιατρικής και θα δέναμε τόσο πολύ.
Η λίστα με τα ονόματα μας, μας έβαλε δίπλα δίπλα και για πέντε χρόνια ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Σε κάθε εργαστήριο, σε κάθε κλινική, σε κάθε διάλλειμα, σε κάθε δύσκολη στιγμή, ήμασταν εκεί η μια για την άλλη, είτε λύνοντας απορίες, είτε κρατώντας τη σιελαντλία ως βοηθοί.
Πόσο θα μου λείψουν αυτά τα μικρά ζεστούλικα χεράκια σου, που σε πείραζα και λέγαμε πόσο μοιάζουν αυτά, με αυτά των παιδιών μου.
Θα μου λείψε αυτό το όμορφο χαμόγελο σου, με το οποίο με καλημέριζες λέγοντας μου ‘’καλημέρα Νατιούλα μου’, όπως χαρακτηριστικά με φώναζες.
Μου έλεγες σιγανά ‘’έλα κόρη βγάζουμε selfie, ας τα έχουμε να θυμόμαστε’’ έλεγες λες και το ξέρες…..
Ήσουν σοβαρή όταν έπρεπε να ήσουν, αστεία εκεί που έπρεπε, ήσουν μια ευγενική ψυχή, ήσουν ένα κορίτσι που ξεχώρισες στην καρδιά μου.
Εδώ σε αυτή τη φωτο, ήταν η πρώτη μας συνάντηση μετά το πτυχίο, που είχαμε τολμήσει να πούμε φωναχτά τα όνειρα μας, τα σχέδια μας. Είχες ήδη επιλεχθεί ως μεταπτυχιακός στον τομέα της προσθετικής, που τόσο ήθελες και τελείωσες και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.
Μας έλεγες πόσο ευγνώμων ήσουν για τους γονείς σου, που σε στηρίζουν σε κάθε σου βήμα και πως μια μέρα θα τους το ανταποδώσεις…..
Πώς να ξεχάσω με πόση ζεστασιά και ενθουσιασμό μιλούσες για τον Δημήτρη και πως μια μέρα θα μας τον γνώριζες.
Αυτή η μέρα ήταν η τελευταία φορά που σε αγκάλιασα μικρούλα μου, αυτή τη μέρα μας μίλησες για όλα σου τα όνειρα και για όλους όσους είχες στην καρδιά σου…
Ποιος τόλμησε να σου πάρει αυτά τα όνειρα, ποιος τόλμησε να σε πάρει μακριά μας. Δε θα σε αποχαιρετήσω μικρούλα μου γιατί θα ζεις για πάντα στην καρδιά μου.
Εις το επανιδείν μικρούλα μου!!!».
