Η Βασιλική Χατζηαδάμου μίλησε πρώτη φορά ανοιχτά για την περιπέτεια που είχε με τον καρκίνο. Σε συνέντευξη της στη δημοσιογράφο Τάνια Νεοκλέους και το περιοδικό Down Town εξομολογήθηκε όλα όσα έζησε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Το τελευταίο διάστημα, όπως έχει γίνει γνωστό, βρέθηκες αντιμέτωπη με μια δύσκολη περιπέτεια που σχετιζόταν με την υγεία σου. Θέλεις να μας μιλήσεις γι’ αυτό;
Θέλω. Ο τελευταίος ενάμισης χρόνος, πέρα από αυτά που κατέκλυσαν όλους μας, υπήρξε αρκετά δύσκολος για μένα. Η δική μου περιπέτεια ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι, όταν ένιωσα μια αδιαθεσία, η οποία κράτησε τελικά αρκετό καιρό, με κυριότερο πρόβλημα τη βραχνάδα. Αυτό επηρέασε απίστευτα την καθημερινότητά μου. Υπήρχαν μέρες που δυσκολευόμουν πολύ να μιλήσω, που ένιωθα ενόχληση και πόνο στο σημείο των φωνητικών χορδών, που κουραζόμουν αδικαιολόγητα πολύ και που υπέφερα από φρικτούς πονοκεφάλους. Με παρότρυνση του γιατρού μου ακολούθησα συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή, η οποία αν και διήρκησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν επέφερε καμία βελτίωση. Στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τι ακριβώς συνέβαινε, στείλαμε τις εξετάσεις μου στο εξωτερικό, ενώ έκανα θεραπείες παράλληλα με φαρμακευτική αγωγή. Η κατάσταση δεν έδειχνε να βελτιώνεται. Με τη βοήθεια ενός φίλου μουσικού, του Βασίλη Χατζηλούκα, απευθύνθηκα σε έναν πολύ σπουδαίο γιατρό στην Αθήνα. Μετά από όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις, καταλήξαμε στο χειρουργείο. Έγινε επέμβαση και εκεί είδαμε την πραγματική εικόνα.
Ποια ήταν αυτή η εικόνα και πόσο προετοιμασμένη σε βρήκαν τα όσα ακολούθησαν;
Στη μετεγχειρητική εξέταση, που έγινε έναν μήνα μετά την επέμβαση, ενημερώθηκα για την ακριβή κατάσταση. Διαγνώστηκα με δυσπλασία φωνητικής χορδής (καρκίνωμα). Ο ένας χρόνος που μεσολάβησε, από όταν εμφανίστηκε το πρόβλημα, ήταν αρκετός για να περάσω όλα τα στάδια, προλαβαίνοντας την τελευταία στιγμή την κακοήθεια. Ήταν, λοιπόν, καθοριστική η συγκεκριμένη περίοδος στο να γλιτώσω από πολύ επώδυνες και εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, που θα έπρεπε να περάσω σε περίπτωση που καθυστερούσα έστω και λίγο το χειρουργείο. Ήμουν προετοιμασμένη μιας και το πέρασμα του χρόνου αλλά κι αυτά που είχα βιώσει, μου είχαν δώσει «σήμα» ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Δεν ξαφνιάστηκα, απλά ήμουν γεμάτη απορίες.
Υπήρξε ο κίνδυνος να μην ξανατραγουδήσεις;
Όταν μετά από δέκα μέρες μίλησα για ένα μόνο λεπτό στον γιατρό μου στην Αθήνα, θυμάμαι τη χαρά που έκανε όταν με άκουσε. Μίλησα σταδιακά και βάσει οδηγιών του γιατρού. Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι είχαν αφαιρέσει ένα μεγάλο μέρος της φωνητικής χορδής με κίνδυνο να μην μπορούσα να μιλήσω. Οπότε, ναι, υπήρχε ο κίνδυνος να μην ξανατραγουδήσω.
Ποιους ανθρώπους είχες δίπλα σου σε αυτή τη διαδικασία;
Η οικογένειά μου αλλά και κάποιοι αγαπημένοι φίλοι, ήταν αυτοί που έζησαν απ’ την αρχή όλη την πορεία. Ο άνθρωπος, όμως, που συμμετείχε 100% σε ό,τι είχε να κάνει στα θέματα ψυχολογίας, πόνου, αγωνίας, προσπάθειας -ακόμη και τις στιγμές που δεν μιλούσα-, ήταν η μαμά μου. Ο γλυκύτατος και δοτικότατος αυτός άνθρωπος, που υπεραγαπώ! Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο ψυχισμός της μάνας.
Τα παιδιά σου, ο Βασίλης και ο Κωνσταντίνος, γνώριζαν αυτό που περνούσες;
Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ όσα εμείς νομίζουμε. Υπήρχαν μέρες που η μαμά τους δεν μπορούσε να μιλήσει. Εκεί χρησιμοποιούσαμε ένα πινακάκι, όπου έγραφα αυτά που ήθελα να τους πω. Ήταν κάποιες άλλες μέρες που αισθανόμουν πολύ αδύναμη. Είχα πρόγραμμα για τις θεραπείες που έπρεπε να ακολουθώ. Γνώριζαν πολύ καλά την κατάσταση, προσαρμόστηκαν σ’ αυτήν και έμαθαν να βοηθούν!
Παρά το γεγονός ότι πολύς κόσμος αποφεύγει να χρησιμοποιεί τη λέξη «καρκίνος», εσύ μοιράστηκες ανοικτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εμπειρία σου. Τι μήνυμα ήθελες να στείλεις μέσα από την ανάρτησή σου;
Ένιωσα κάποια στιγμή την ανάγκη να ευχαριστήσω με ένα post μου κάποιους ανθρώπους, που ήταν δίπλα μου με πολλή αγάπη και υπομονή. Τότε, βέβαια, δεν είχα δώσει λεπτομέρειες. Παρόλα αυτά, επειδή πάντα πίστευα ότι ουδείς άτρωτος και ότι τα πάντα ρει, κουβαλούσα τη φιλοσοφία ότι πρέπει να δεχόμαστε ό,τι η ζωή μας επιφυλάσσει με υπομονή και αισιοδοξία. Δεν ένιωσα σε καμία περίπτωση ότι κουβαλώ ασήκωτο φορτίο. Το αντίθετο, ένιωθα τη δική μου περίπτωση πολύ μικρή σε αντίθεση με πολλά άλλα δύσκολα και περίπλοκα περιστατικά. Το αντιμετώπισα ως μια δοκιμασία που μελλοντικά θα είχα ως ανάμνηση. Η αλήθεια είναι πως όταν μοιράζεσαι οτιδήποτε δύσκολο και επώδυνο βιώνεις ότι βρίσκεις παρηγοριά, ελπίδα και δύναμη.
Τι άνθρωπος νιώθεις ότι βγήκες μετά από αυτή την εμπειρία;
Εξαιτίας της κατάστασης αυτής η καθημερινότητα και οι συνήθειές μου άλλαξαν εντελώς. Ξαφνιάστηκα και χρειάστηκε χρόνος να συνηθίσω στις νέες συνθήκες. Σε τέτοιες περιπτώσεις προσγειώνεσαι, ωριμάζεις, αλλιώς, αναζητάς την απλότητα των πραγμάτων, ξεκαθαρίζεις το θολό τοπίο που μέχρι πρότινος μπορεί να προσπερνούσες αδιάφορα. Ορίζεις αλλιώς την αγάπη και αναζητάς την αλήθεια στην επαφή με τους ανθρώπους. Παραμερίζεις με ευκολία τυχόν κακίες και μικρότητες και εστιάζεις περισσότερο στην ουσία και τις εσωτερικές ανάγκες που υπάρχουν. Πλέον είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω ό,τι η επόμενη μέρα μού επιφυλάσσει, χωρίς να υποβάλλω τον εαυτό μου σε περαιτέρω ταλαιπωρία και άγχος για το τι μπορεί να συμβεί σε λίγες μέρες.
Περνώντας από μια τέτοια δοκιμασία και με δεδομένη την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό σου, υπήρχαν άνθρωποι που επικοινώνησαν μαζί σου για να μοιραστούν το δικό τους πρόβλημα;
Είναι απίστευτο πώς λειτουργεί η ιδιοσυγκρασία μας ως λαού σε περιπτώσεις σαν κι αυτή. Ήταν συγκινητικά όμορφη η αγκαλιά που δέχτηκα. Επικοινώνησε κόσμος μαζί μου με διάφορους τρόπους. Άτομα που γνώριζα και εκτιμούσα αλλά και πολλοί άλλοι που δεν είχα ποτέ τη χαρά να συναντήσω. Πολλά γραπτά μηνύματα, φωνητικά επίσης, ακόμη και δώρα. Το ένιωσα ως ευλογία. Εκτιμώ βαθιά την προσέγγιση αυτή και πιστεύω πολύ στις όμορφες και ανιδιοτελείς σχέσεις.
