Πρόκειται για έναν ταλαντούχο άνδρα, όχι μόνο στην υποκριτική αλλά και στο τραγούδι!
Ο λόγος για τον
Γιώργο Ζένιο, τον οποίο εδώ και χρόνια γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από δεκάδες επιτυχημένες κυπριακές σειρές οι οποίες άφησαν εποχή.
Γνωστός για το μεγάλο του ταλέντο στην υποκριτική,
ο Γιώργος Ζένιος, εδώ και χρόνια ασχολείται επίσης
και με το τραγούδι.
Σε δημοσίευμα του περιοδικού «Down Town» , ο αγαπημένος ηθοποιός μιλάει για την
σχέση του με τον Στράτο Διονυσίου και θυμάται την πρώτη φορά γνωρίμίας του.
«Στην Ελλάδα γραμμοφώνησα τον πρώτο μου δίσκο, την «Πρώτη γνωριμία». Πρέπει να ήταν το 1986, ήδη φτασμένος ηθοποιός εγώ, με συνεργασίες στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για τις οποίες πάντοτε αισθανόμουν υπερήφανος – τις ξέρετε, άλλωστε. Γι’ αυτό τον πρώτο μου δίσκο, πρέπει να σου πω, με εβοήθησεν ο μακαρίτης ο Διονυσίου – το λέω και πάντα θα το λέω».
Εξηγώντας για τον περίφημο Έλληνα τραγουδιστή και την γνωριμία τους ο ίδιος ανέφερε ότι:
«Τραγουδούσα τότε σε ένα κέντρο, στο Λονδίνο, στο «La Primavera» -πρέπει να ήταν το 1984-, τζιαι αθυμούμαι που μας είπαν «να πάτε πιο νωρίς εσείς οι μιτσιοί, διότι θα έρτει απόψε μία φίρμα, ο Στράτος ο Διονυσίου». Ετρελάθηκα! Γιατί άκουγα ήδη τα τραγούδια του, μου άρεσκεν η φωνή του. Όταν επήαμεν στο μαγαζί, μου είπαν «θα πεις ένα τραγούδι εσύ, ένα τραγούδι ο άλλος, ο παράλλος, με τη σειρά». Λέω: «Εγώ θα πω το “Θάρρος”». «Όχι», μου απαντούν, «το “Θάρρος” δεν μπορείς να το πεις!». Τους ρωτώ «γιατί;». «Γιατί είναι του Διονυσίου και ο Διονυσίου θα είναι δαμαί». «Δεν με ενδιαφέρει», τους απάντησα, «είναι το τραγούδι που, έτσι κι αλλιώς, λέω στο κέντρο, εγώ αυτό θα πω!». Το είπα, ετέλειωσα, το ευχαριστήθηκα, και ήρτεν το γκαρσόνι και μου λέει: «Σε θέλει ο κύριος Στράτος μέσα». Πήγα. Ήταν η ώρα που έκαμνεν το τσιγαράκι του. «Ωραία φωνή, νεαρέ!», μου είπε. Έχασά τα προς στιγμής. «Με θυμίζεις κάπως», συνέχισε. Όντως. «Γιατί δεν έρχεσαι Ελλάδα;», με ρώτησε. «Δεν ενδιαφέρομαι», είπα αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή. Παρόλα αυτά κρατήσαμε επαφή. Και τελικά πήγα στην Ελλάδα. Συστημένος από εκείνον. Τους στίχους, στον πρώτο μου εκείνο δίσκο, τους έγραψε η Σούλα Ζαφειρίου και τη μουσική ο Νάκης ο Πετρίδης. Στις ηχογραφήσεις, θυμούμαι που ήρθαν και μου είπαν: «Έχεις γρέζια». Διότι με είχε πονέσει ο λαιμός μου, συνέχεια και «ξανά και ξανά» το ίδιο τραγούδι – ήθελαν τη λεπτομέρεια από μένα. Επουληθήκαν, θυμούμαι, 10 χιλιάδες δίσκοι στην Αγγλία, άλλοι τόσοι στην Κύπρο, μετά κάτι έγινε με τα ποσοστά, τσακωθήκαμε, είπα τους «δεν ξανακάμνω τέτοιο πράγμα» και έφυγα. Ενδιαφέρθηκαν πολλοί, πάντως, για τη φωνή μου. Αλλά, σαν τον βλάκα, έλεγα «όχι». Έμεινεν, όμως, το μεράκι. Αν και ούλλοι ελέγαν μου «αν έκαμνες επαγγελματικά το τραγούδι, εμπορούσες να πετύχεις παραπάνω». Ήταν, όμως, έρωτας το θέατρο… Μεγάλος έρωτας! Εσπούδασα με υποτροφία στη Δραματική Σχολή -με είχε βοηθήσει τότε ο μακαρίτης ο Φαίδρος ο Στασίνος- ετέλειωσα το 1968 τις σπουδές μου, έπαιξα σε τόσα έργα, ουδέποτε εβαρέθηκα ή εκουράστηκα από αυτή τη μεγάλη αγάπη της ζωής μου».
