Πρώτα απ’ όλα πηγαίνει να τον βρει στο συνεργείο. «Παντρεύεσαι, ρε; Παντρεύεσαι;», τον ρωτάει με το γνωστό της ύφος. «Βλέπω τρέχουν τα νέα. Ναι, παντρεύομαι. Τι ζόρι τραβάς; Θα μου κάνεις κουμάντο;», της απαντάει εκείνος νευριασμένα για τον έλεγχο που του κάνει. «Γιατί όχι εμένα; Ε;», τον ρωτάει και του κοπανάει δύο μπουνιές στο στήθος με τα χέρια της. «Εχουμε και ένα παιδί! Γιατί δεν ανοίγουμε μαζί ένα σπίτι;», συνεχίζει εκείνη. «Φύγε γρήγορα! Θα ’ρθει κανένας πελάτης και θα με κάνεις ρεζίλι! Δίνε του!», της λέει και της πιάνει τα χέρια. «Είσαι μεγάλος κάφρος, ρε! Σε σιχαίνομαι!», του απαντάει και πάει πάλι να τον χτυπήσει με δύναμη. «Μαζέψου λέμε! Θα είναι η πρώτη φορά που θα σαλτάρω και θα σε σπάσω στο ξύλο, στο ορκίζομαι!», της απαντάει εκείνος αλλά η Ελισάβετ επιμένει: «Απάντησε μου σ’ αυτό που σε ρωτάω! Γιατί όχι εμένα, ρε; Σ’ αγαπάω!». «Ζέτα, ξεκόλλα! Αντε τώρα… τελείωνε! Είπαμε ότι δεν είμαστε για τέτοια εμείς! Φύγε!», επιμένει αυτός κι εκείνη δεν λέει τίποτα μόνο τον κοιτάζει με μίσος.
Λίγο αργότερα, η Ελισάβετ επιστρέφει στο σπίτι της. Είναι πολύ στενοχωρημένη. Βρίσκεται σε αλλόφρονη κατάσταση και διάφορες σκέψεις τριγυρνούν από το μυαλό της. Είναι στο μπάνιο, κοιτιέται στον καθρέφτη, είναι σε άθλια κατάσταση. Αδειάζει ένα ολόκληρο μπουκαλάκι με χάπια στη χούφτα της. Στο μυαλό της έρχονται και ξαναέρχονται τα λόγια του Δημήτρη. «Ναι, παντρεύομαι. Τι ζόρι τραβάς;». Τα μάτια της είναι βουρκωμένα. Είναι χάλια. Τα χάπια παρεμένουν στη χούφτα της. Ξανφικά με μια κίνηση τα βάζει όλα στο στόμα της μονομιάς και πίνει μαζί και νερό. Είναι σε δραματική κατάσταση. Η Ελισάβετ βγαίνει από το μπάνιο. Αρχίζει και ζαλίζεται… Παθαίνει πανικό. Πάει πάνω από την κούνια του μωρού και αμέσως συνειδητοποιεί τι έχει κάνει. Τότε παίρνει τηλέφωνο την Αλίκη. Δεν απαντάει, η Ελισάβετ ζαλίζεται πιο πολύ και αποφασίζει να πάρει κι άλλο τηλέφωνο.
«Γεωργία… έλα γρήγορα γιατί δεν αισθάνομαι καλά και πρέπει να κρατήσεις το παιδί. Δεν είναι εδώ η μάνα μου και δεν τη βρίσκω στο τηλέφωνο. Ελα τώρα!», λέει στην κοπέλα που καρατάει κάποιες φορές το παιδί. «Τι έκανα… Θεέ μου, τι έκανα;», μονολογεί και παίρνει τον Απόστολο τηλέφωνο καθώς ξέρει ότι είναι ο μόνος που μπορεί να τη σώσει. «Η Ελισάβετ είμαι… πήρα χάπια», του λέει μέσα στον πανικό της. «Αν είναι δυνατόν! Τι χάπια;», τη ρωτάει εκείνος και προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του. «Πόσα πήρες;», συνεχίζει. «Ολο το κουτί. Και δεν βρίσκω τη μάνα μου. Δεν απαντάει στο τηλέφωνο. Θεέ μου τι έκανα, το παιδί μου! Στο σπίτι είμαι, ναι…», του λέει και αισθάνεται να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Ζαλίζεται. «Στέλνω ασθενοφόρο, προσπάθησε αν μπορείς να βάλεις τα δάχτυλα στο στόμα και να προκαλέσεις εμετό…», της λέει και κλείνει. Η Αλίκη ενημερώνεται και τρέχει στο νοσοκομείο όπου η Ελισάβετ υποβάλλεται σε πλήση στομάχου. «Στο τσακ την προλάβαμε. Πάλι καλά που το μετάνιωσε αμέσως. Μόνη της με πήρε τηλέφωνο», της λέει ο Απόστολος. «Θεέ μου… τι πήγε κι έκανε.. Θεέ μου….», αναφωνεί η Αλίκη. «Πρέπει να είσαι συνέχεια μαζί της. Η κόρη σου δεν έχει το δυναμισμό της Αγάπης. Μπορεί να δείχνει σκληρή από τον τρόπο που μιλάει, μέσα της όμως είναι πολύ πιο ευαίσθητη…», τη συμβουλεύει εκείνος. «Το ξέρω, το ξέρω… Χριστέ μου, εγώ φταίω!», του απαντάει η Αλίκη.
