«Ήμουν απ τα πιτσιρίκια που δεν έβλεπαν την ώρα να οδηγήσουν - που παίρνουν το αμάξι του πατέρα στη ζούλα. Τη μέρα που έκλεισα τα 18 άρχισα τη διαδικασία για το δίπλωμα. Είχα κι ένα παλιό Ζάσταβα του παππού μου, που τον πρώτο καιρό το είχα κάνει συγκρουόμενο - μία στο παρκάρισμα, μία όταν μου έσβηνε στο φανάρι, χαμός. Αλλά μ άρεσε τόσο, που με τον καιρό έμαθα.
Και μετά άρχισα τις μαλακίες. Ε, ήπιαμε λίγο παραπάνω, αλλά δε βαριέσαι, δέκα λεπτά διαδρομή είναι. Ή, για να δούμε, πιάνει τα εκατόν είκοσι το σαραβαλάκι στον περιφερειακό; Ξενύχτησα και κοιμάμαι όρθιος, αλλά το χω μέχρι το σπίτι.
Και λίγο πιο μετά, πρωτοετής στην Ιατρική τότε, άρχισα να πηγαίνω στο νεκροτομείο, καθώς μου άρεσε η ιδέα να γίνω ιατροδικαστής. Δυο χρόνια παρακολουθούσα νεκροτομές, κι έβλεπα να περνούν μπροστά μου άνθρωποι, νέοι οι περισσότεροι, που από μια μαλακία σαν αυτές που έκανα εγώ έχασαν τη ζωή τους, ή πήρανε κι άλλους στον λαιμό τους. Και μ έκανε προσεκτικό οδηγό ο φόβος.
Ζώνη, προσοχή στα γκάζια και τα όρια ταχύτητας, κι άμα πλακωθείς στα ξίδια, ταξάκι ή νηφάλιος φίλος. Δεύτερη ζωή δεν έχει» έγραψε χαρακτηριστικά ο γνωστός συγγραφέας.
